maandag 13 juli 2009

Avonturen



Oh hallo, ik denk niet dat iemand dit nog leest, maar ik heb een belofte aan iemand gemaakt mijn blog aan te vullen met een belangrijke gebeurtenis... niets aan te doen dus.

Gisteren zijn we op ontdekkingstocht geweest. Uiteraard werd de expeditie geleid door de Musketier - er is geen betere. Martijn was de tertiere leider, na mij. Rond middernacht, of sterker nog om twaalf uur 's nachts verlieten wij het gebouw om een van de bergen in de buurt te beklimmen.
De maan scheen, dus toen we nog over de gewone weg liepen was het redelijk licht. Sterren waren er geloof ik niet te zien, maar zelfs op pas 50meter hoogte hadden we bepaald geen slecht uitzicht over de nabijgelegen woonwijk. We wijkten toch van de weg af (dat de weg een stukje verderop ophield was een van de redenen) en stapten de bergweide in. Zaklampentijd. En ciades, of cicades of hoe ze heten. Die grote krekels in ieder geval. Evenlater liep het pad verder het bos in en konden we echt niks meer zien dan waar onze zaklampen op schenen. Een spannende ervaring! Af en toe liep de Musketier in een spinnenweb wanneer hij de eigenaar van het web vervloekte, maar verder zijn er geen spannende dingen op de heen weg. Tot op de helft.

Na (ongeveer) anderhalf uur in het donker gelopen te hebben kwamen we bij een soortement trap. Halverwege de trap besloten we even te rusten, want we hadden het wel erg warm (ondanks de enorme hoogte en de daarbij horende kou).
Maar wat zagen wij daar beneden aan de trap aankomen? Langzaam maar zeker kwam er een zaklamp op ons aflopen. We wisten niet zo goed wat we moesten doen, maar de Musketier hakte de knoop voor ons door. Of het uit angst was, of uit verwarring was, dat weten we niet, maar de Musketier slaakte me toch een kreet. Ik denk dat het een angstig/boos/luid zwijn voor moest stellen. Het was in ieder geval hard.
De arme zaklampdrager keerde snel in paniek huiswaarts en we hebben haar/hem (:D) nooit meer teruggezien.


Eenmaal op de top aangekomen wilden we van het welverdiende uitzicht over de stad Nagasaki genieten. Echter, we zaten in een wolk die het zicht belemmerde. We konden 50 meter ver kijken. Toch wisten we een glimp op te vangen van een vreemdsoortig creatuur, of we weten niet precies wat het was.










Een hele ervaring.


De terugweg was vermakelijker. De balans van de Musketier liet het af en toe afweten en dat zorgde voor verscheidene dansjes naar beneden, met uitroepen als "ooooh..." en "wa wa wa" als begeleiding. Ik ben zelf ook een keer gevallen maar dat had niemand door.

Eenmaal aan de voet van de berg gekomen konden we niet meer, en zijn we al strompelend naar de dichtsbijzijnde combini (=24uur open minisupermarktje, je hebt ze op elke straathoeck) geweest en hebben chocoladerijk voedsel ingeslagen.

Al met al was het de moeite waard.

De vrouw/man met de zaklamp is nooit meer teruggezien.






















2 opmerkingen:

Martijn zei

Ja, het was me heel wat. De musketiers blikken van pure angst staan in mijn netvlies gebrand. Desondanks heeft hij ons al spinnenwebben etend kundig naar boven, en vooral beneden geleid. We zijn hem heel wat verschuldigd.

http://i30.tinypic.com/2la6cg8.jpg

Voor hetzelfde geld waren we heelhuids verzwolgen.

Hoe was het in Korea?

Jurre zei

Haha dat weet ik nog want ik was erbij. Ik dacht er zelf ook nog aan om hierover een blog-post te maken ,maaaaaaaar ik besloot het niet te doen.