vrijdag 12 december 2008

Hallo! Ik had niks te doen op een vrijdagavond (deze vrijdagavond), dus toen heb ik mezelf over mijn onwil gezet, en ben ik gewoon gaan schrijven.

De laatste post die op mijn blog staat is van, wat zou het zijn, inmiddels een maandje of drie geleden.Er zal in de tussentijd wel veel gebeurd zijn denken, jullie! En dat is misschien ook wel zo.
Helaas weet ik het allemaal niet zo goed omdat het leven hier normaal is geworden. Een gedetailleerd verslag kan ik jullie dus niet echt geven. Wel kan ik vertellen dat ik tafeltennis. Als ik dat al had gezegd dan moeten jullie me dat maar vergeven, maar ik tafeltennis wel. Niet professioneel ofzo. Behoorlijk amateuristisch zelfs. In ieder geval, op de begane grond van een van de gebouwen die bij het complex horen waar ik in woon staat een tafeltennistafel (mooi woord). Toen fritsie daar achterkwam zei hij niks anders meer dan ‘takkyuu shitai’ of ‘takkyuu shiyou?’. Dat betekent respectieveluk: ‘ik wil tafeltennissen’ en ‘kom we gaan tafeltennissen’. Hij ging zelfs zo ver om zelfs pingpongballetjes (ook ‘n mooi woord) eigenhandig te kopen. Toen moesten we wel. Zoals ik had verwacht kon ik het niet echt, maar wat ik niet had verwacht is dat het eigenlijk heel leuk is. Maargoed, dit ligt reeds drie maanden in het verleden, dus zoals je mag verwachten zijn mijn tafeltennisvaardigheden enigszins toegenomen, hoewel ik nog niet tegen Loesje opkan, als ik het zo hoor. Vooral haar gebaren die ze zegt te maken tijdens het spelen boezemen mij angst in.
Behalve dat ik tafeltenis, ga ik ook naar school. In Leiden werd ons verteld dat we ‘naar de uni(versiteit) gaan’ moeten zeggen, maar hier mogen we geloof ik school zeggen. School is leuk, of in ieder geval leerzaam. Aan het begin van het jaar, dat was dus ergens in oktober (onee het is twee maanden geleden, geen drie), moesten we allemaal deelnemen aan een plaatsingstest, waar ik helemaal geen zin in had. Ik ben uiteindelijk geplaatst in een klas voor Kanji (voor de leken; dat zijn de chinese karakters), wat ook wel moet, en een klas voor begrijpend lezen. Allebei best aardig.
Bij Kanji vermaak ik me altijd wel. Shimizu-sensei heeft echt een grenzeloos grote voorraad annekdotes die het altijd leuk maken om les van haar te krijgen. Begrijpend lezen was wel oke, maar het werd wel duidelijk dat de stof eigenlijk te kort was voor de lestijd, wat ertoe leidde dat de docente een vrij groot gedeelte van de tijd monlogen hield.
Daarnaast hebben we nog ‘keuzevakken’. Tussen aanhalingstekens omdat het niet echt keuzevakken zijn; je moet ze namelijk kiezen. Uit zeven opties zijn er vier vakken die in oktober begonnen, en drie die in januari pas beginnen, maar om het tijdgebrek te compenseren wel twee keer per week zijn. Ik heb gekozen voor opties B en D, en )ik geloof) E. Dat zijn er inderdaad drie, geen vier. Maar dat is niet erg want ik volg wat andere vakken die dat compenseren.
B is saai. We lezen in de les met z’n allen zin voor zin een tekst hardop voor, en daarna zouden we moeten discuseren,* maar wat er eigenlijk gebeurt is dat de leraar (ik ben z’n naam zelfs vergeten) een enorm lang verhaal houdt over wat hij hiervan denkt, en dan vraagt ie af en toe, omdat het moet, ‘hoe werkt dat in Taiwan?’ of ‘hoe zit dat in Deutschland?’. Leuk, maar als hij de respons heeft gehoord gaat ie ons gauw weer vertellen hoe het in Japan werkt. Niet vervelend, maar we zouden onze tijd nuttiger kunnen besteden, denk ik dan. Wel moeten we voor datzelfde vak elke week een soort verslag schrijven van een a4tje dat uiterst streng wordt nagekeken, dus dat is wel leerzaam. Daarkomt trouwens bij dat deze meneer van rond de zestig een enorm vage uitspraak heeft en bovendien heel snel praat. Goeie luisteroefening dus.
Het andere vak (D dus) is wel ok. De lerares (Hikita) trekt (ik quote Diego hier) een gezicht alsof haar kat gister is overleden, wat een gevoel van medelijden opwekt. Kwa(qua?) inhoud is D een stuk meer op de leerling gericht. We zitten in groepjes en dan gaan we praten over teksten dien we hebben gelezen. Goed voor je Japans, en de Koreanen zijn grappig. Helaas is het vak op vrijdag het eerste uur, dus het kost altijd grote moeite om op tijd te komen, wat we de laatste keer ook te horen hebben gekregen van een door katten bestorven Hikita-sensei.
Verder hebben, wat denk ik mijn favoriete vak is, het zogenaamde ‘Een inleiding tot de Japanse taal en cultuur’ (in het Japans klinkt het toffer hoor; 日本語・日本文化概論 voor de gelukkigen die het kunnen lezen). In ieder geval, iedere week lezen we een stuk Japanse literatuur, meestal van voor de oorlog. Dat is opzich al best aardig, maar over het gelezen stuk beantwoorden we iedere week een aantal vragen (schriftelijk), die zo zijn gesteld dat ze je dwingen na te denken over de tegenstellingen en karakteristieken van het gelezen stuk. Heel interessant. Het doel van het programma is in de eerste plaats ook niet ‘Japans leren’, maar ‘leren nadenken, en daarna je gedachten in het Japans uitdrukken’, aldus Shimizu-sensei, die ook dit vak geeft. Eeh, verder hebben we elke week het 5e uur ( het laatste, duurt tot tien over zes ofzo), ‘onderzoeksmethoden’ of iets dergelijks. We lezen er elke week een verschillend onderzoek. Tot nu toe waren het alleen maar pruttie onderzoeken, waar inhoud, een goede lijn, een rode draad, een antwoord op de hoofdvraag, een hoofdvraag etc. etc. aan ontbrak. Om ons te leren hoe het niet moet. Het is namelijk de bedoeling dat we aan het eind van dit jaar een behoorlijk serieus onderzoeksverslag hebben gesschreven over het onderwerp waar we ons op willen richten. Het onderwerp is onderhevig aan individuele vrijheid, en je mag dus helemaal zelf weten waar je je op stort. Ik heb gekozen om te kijken naar de ontwikkelijk en het gebruik van de ontkennig van het Japanse koppelwerkwoord door de eeuwen heen. Dat klinkt echt ongeloofelijk saai, en ik heb zelf ook geen idee waarom ik het zo leuk vind, maar het boeit me nou eenmaal heel erg. Ik heb al een professor achter me staan die me stilletjes aanmoedigt en me heeft toegezegd dat ik voor vragen altijd bij hem langs kan komen. Hij is namelijk gespecialiseerd in Japanse historische taalkunde. Perfect dus! =D


Hmmm, ik geloof dat dat het eventjes was voor deze keer. Ik heb nog veel meer te schrijven, maar het is a) niet leuk om alles in een keer te verspillen, en b) dan moeten jullie een ellenlang verhaal lezen en iedereen is druk dus daar is dan geen tijd voor ofzo. In ieder geval, ik laat het hierbij voor deze keer. Hopelijk heb ik jullie vertrouwen teruggewonnen. Dan kan ik mijzelf namelijk even een pauze van het vele schrijven gunnen.
De volgende keer vertel ik over het schoolreisje naar de Aso-vulkaan (ja echt, hij heet Aso), mijn reis naar Hokkaido die ik op het moment van schrijven nog niet heb gemaakt (ik vertrek de 23e) en misschien iets over andere aspecten van het dagelijks leven, zoals eten ofzo.

Doeidoei!

* zo spel je dat, DjimW

11 opmerkingen:

Ronald Stam zei

ping pong? ja leuk hebbik ook ooit nog gedaan.

is het dan zo, dat de docent(e), of de leukheid van de docent(e) de kwaliteit van je onderwijs bepaalt?

normal schoollife, maar vertel es, wat doe je dan in je vrije tijd? van je laptoppie genieten? of ga je nog wel es uit? hoe is het uitgaansleven van de in japan studerende student?

hoe is het met je japans? gaat dat nu ook zienderogen vooruit?

zit je nu alleen in een klas met ausländer? nee, toch hoop ik - je hebt contact met japanse studenten?

zijn er zoiets als studentenverenigingen of disputen?

vertel! vertel.

loes zei

hey milan, niet de gebaren maar de imponerende kreten waren het geheim...leuk dat je zoveel schrijft, nu ook over de "uni''", maar kun je ook uitleggen wat er precies zo interessant is aan de historische ontwikkelingen van de koppelwerkwoorden en ontkenningen in het Japans? ik bedoel, hoe kom je erop, en wat voor gedachten heb je er dan bij....
heel veel plezier op Hokkaido, geniet,geniet!! merry Xmas, liefs, Loesje

DjimW zei

loes

Milan zei

dat was een bericht aan wie?

Milan zei

Dhr. Stam

De leukeid van de docente bepaalt in zekere zin de kwaliteit van het onderwijs. Enthousiast of inspirernd lesgeven kan de werksfeer beinvloeden enzo denk ik. In ieder geval geldt dat voor die ouwe dude die alleen maar z'n eigen verhaal houdt (die heb ik morgen weer).

Ik zit dus inderdaad wel alleen met buitenlanders in de klas. Das opzich leuk, maar inderdaad ergens ook wel jammer. Ik heb een les met Japanners, waar ik de enige buitenlander ben, alleen dat is 's ochtends, en omdat ik dan last heb van n ochtendhumeur ben ik niet zo initiatiefnemend.

Eehm, er zijn verder studentenvereniging-achtige dingen, die Circles heten. De meeste zitten op een campus die een uur met die fiets ver weg is, maar er zijn er ook wat op mijn campus. Ik ga daar vanaf januari werk van maken. Wat uitgaan betreft, het is hier nogal ver naar het centrum, dus naar cafes gaan we niet zoveel, maar er is elke week wel iemand die zijn of haar kamer in een cafe omtovert, wat altijd hartstikke leuk is. Verder is er ook altijd nog Karaoke! Da's ook hartstikke leuk =D


Mw. Egberts,

Wat er zo interessant aan die ontkenning is, is een wat lang verhaal, maar ik zal t zo kort mogelijk proberen op de schrijven.

Het klassieke Japanse koppelwerkwoord was 'naru', een samentrekking van 'ni aru'.
De ontkenning daarvan was 'ni arazu' (het niet zijn).

Tegenwoordig is het 'de aru', terwijl de ontkennig 'de wa nai' is. Waarom die 'wa' erin is gekomen, en waarom 'arazu' is vervangen door 'nai', dat dezelfde betekenis heeft, maar een andere functie vind ik boeiend. Er zit nog veel meer aan verbonden maar dat krijg ik niet in dit kleine stukje, vertel ik je op skype wel ofzo.

Toedelsch

Wanda zei

Hoi Milan! Ik wist niet dat je skype hebt! Maarja natuurlijk wel handig als je aan de andere kant van de wereld woont.

Nu je in Japan woont: ben je nu helemaal verkocht (en wil je er voor altijd blijven)? Of is het leuk en leerzaam voor nu?
Vind het erg leuk om te horen hoe het daar allemaal aan toe gaat.
Ben wat kort van stof, maar je hoort binnenkort wel weer wat van me.

Knuf!

Milan zei

Hej wandah

Tof dat je m'n blog zo nauwlettend (jatoch?) in de gaten houdt.
Eeh, ik weet niet of ik hier zou willen wonen. Ik geloof dat ik Nederland en Japan allebei wel oke vindt. Zweden is ook tof.
Ik heb skype maar ik ben er bijna nooit. Ik meen dat mijn gebruikersnaam 'djarga' luidt? Weniezeker.

Michiel zei

Hey Milan! Wat een saai blog, dat heb ik allemaal al gezien. Maar inderdaad leuk om het van verschillende kanten te zien, want dat verbetert mij als mens, en als nederlander.

Zoete groeten, en veel plezier met Natsumi Souseki!

Unknown zei

Donders!! Pingpongen op de tafeltennistafel! waar je zin in hebt =P

Maar toppie dat je het ook naar je zin hebt! Ik weet niet of je het al van Michiel gehoord heb, we hebben het geniale plan om in de zomer naar Japan te komen om Michiel op te zoeken, en jou dus ook! =)

En veel plezier enzo

Jurre zei

Nae langh deliberaet wilde Ick ijts plaetsen maer ick en weet niet meer wat, dus dat komt een volgende keer wel weer.

Unknown zei

he Milan, ga je nog eens wat schrijven?