vrijdag 19 september 2008

Nekonabe! (猫鍋)

Letterlijk betekent het 'kattenpan'.
Het is niet echt een blogentry, maar ik wil graag dat iedereen dit bekijkt.

Wij van Huijze Royal Park te Tokio verzoeken Dhr. D.C. Van Berlo om met zijn recentelijk gekochte camera een filmpje van soortgelijke strekking te maken, en deze dan op YouTube te zetten. De te gebruiken voorwerpen zijn:
1 aandoenlijkje
1 pan (ik denk dat die witgeschilderde (ik heb mijn haar geschilderd) metalen slabak goed is).
100% doorzettingsvermogen




---------

Iedereen bedankt voor de reacties op de eerder posts!
Ik ga morgen naar Kyoto, Osaka en Kobe. Ik post daarna weer. Ik vertrek de eerste van oktober richting Fukuoka trouwens.

zaterdag 13 september 2008

11,12


De 11e van september heb ik de winkelwijk Ginza bezocht. Het is een soort van PC Hoofdstraat achtige toestand, met winkel zoals Gucci, Hermes, Coach en dat soort dingen. Er is daar ook een winkel die Kimuraya heet. Kimuraya heeft als eerste het zogenaamde an-pan uitgevonden. Pan betekent brood, en an is een soort zoete, donkerbruine halfdoorzichtige pasta gemaakt uit soyabonen. Brood met an erin dus. Hier heb ik dan ook, netjes zoals het hoort, een An-pannetje gegeten. Verder valt er niet zoveel te vertellen over Ginza. Onderweg van Eifuku, waar ik verblijf, naar Ginza kwamen we bij station Shibuya nog een hele toestand tegen. Onlangs is de primier van Japan afgetreden. Er sprak daar een aantal mensen, die hem graag zouden willen opvolgen. Een boel mensen stond te kijken, en er waren ook diverse tv-ploegen aanwezig.










Hieronder foto's van Ginza.
















De laatste foto is binnenin een winkel die Mitsukoshi heet. Kan misschien bekend klinken. Het is een winkel met allemaal siraden, hoedjes, en dure spullen. Japanners zijn gek op dat soort dingen. Vooral de dingen die wij overdreven vinden koopt men hier met plezier. In de kelder van de Mitsukoshi zag ik een bijzonder tafereel. De hele kelderverdieping stond vol met kleine, hoe zal ik het noemen, stands, die elk verschillende dingen verkochten. Van sushi tot cakejes.

---------

Op de 12e had ik 's middags niets te doen. Ik ben geloof ik thuis gebleven en heb me verveeld met mijn email. 's Avonds echter, ben ik eerst naar Shinjuku gegaan om wat dingen te regelen. Shijuku is cool:














Daarna ben ik naar de wijk Minato gegaan, om daar, heel flitsend allemaal, naar een receptie van de 'Sakura Group' te gaan, waarvoor Natsumi mij had uitgenodigd, die op haar beurt weer was uitgenodigd door een vriendin. De Sakura Groep heeft iets te maken met Nederland. Het was me niet helemaal duidelijk wat, maar er was iemand die met de ambassade te maken had (die van Nederland in Japan). Volgens mij was het de persoon die de huidige ambassadeur op zal volgen. Ik heb even met hem gepraat, maar het kwam niet veel verder dan of ik nou cous-cous in de Currysoep zou doen of niet. Er kwamen verder allemaal oude Japanners op me af die met me wilde praten. Maar ze praatten onduidelijk en ik kon ze niet echt verstaan.
Als klap op de vuurpijl zongen we Nederlands superhits. Liederen zoals Tulpen uit Amsterdam, Slaap kindje slaap, en Poesje mauw bleven niet ongespaard. Nadat ik met een stagier (hoe schrijf je dat) flink had gelachen om het feit dat in een duur hotel een groepje Japanners Poesje mauw zong, heb ik toch ook maar meegezongen.













Omdat het schitterende namaaksel van de Eiffeltoren, de Tokyo Tower zich recht achter het hotel waar de receptie werd gehouden bevond, besloten we deze te beklimmen. Gelukkig was er een lift dus hoefde dat niet. Het was niet duur om tot halverwege te gaan. Rond de 150m. Het kostte wel een redelijke berg om naar de top (333m) te gaan. gelukkig waren er geen kaartjes meer beschikbaar dus hoefde we daar geen geld aan te spenderen. Hieronder wat foto's van de Tokyo Tower, en het uitzicht op de eindeloze stad Tokio. Als laatste dan toch maar een foto van de treinen. Helaas geen stationmedewerkers die iedereen de trein in perst, hoewel ik die wel heb gezien. Sterker nog, ik zat toen in de trein die volgeduwd werd. Een vreemde ervaring, maar om een of andere reden heb je toch niet het gevoel dat je iedereen, en iedereen jou op de huid zit, al is dat iig in fysieke zin natuurlijk wel zo.

















dinsdag 9 september 2008

Tokio 8-9-10

Met mijn 38 kilo bagage kwam ik op Narita aan. Visum laten maken, map met gegevens bij de douane laten liggen, bagage op een karretje gegooid, naar boven gerend om mijn map te pakken, en naar de uitgang. De trein was niet zo flitsend als ik had gedacht, en leek meer op een metro. Ik zat er ongeveer twee uur in, en kwam uiteindelijk uit op Eifukucho-station. (Eifuku is een wijk een Tokio). Het zag er daar ongeveer zo uit (eerste foto):









Eenmaal op mijn bestemming aangekomen zette ik mijn eindelijk bagage neer.

Wat later besloot ik een kijkje te nemen in Tokio. In de wijk Kichijoji zijn onder andere, een boekenwinkel, een winkel met lekker bolletjesijs (de bolletjes waren perfect rond), en een grote electronicazaak die er precies uitzag zoals het hoort. (tweede foto boven). Verder heb ik in nog wat winkels rondgelopen, en uiteindelijk toegegeven aan mijn vermoeidheid en teruggegaan, na een maaltijd kip met groente te hebben gegeten, die uiteraard vergezeld ging van misosoep en rijst.

---------

Vandaag was een productievere dag.
Na Michiel's blog te hebben gelezen, en bekeken, besloot ik ook maar eens een blik te werpen bij de Meiji-Jinguu, een tempel. Het resultaat is hieronder te zien.







Ik weet niet precies waarvoor het diende, maar er was een enorme muur vol met lantaarns, zoals op de eerste foto te zien is. Het tweede ding is een torii. Een poort dus, en het derde plaatje geeft de eigenlijke toegang tot het hele gebeuren weer. Er was niet zo veel te doen, maar het zag er wel mooi uit, en de sfeer vond ik er prettig.

Na de Meiji-jingu gezien te hebben, heb ik een stukje door Harajuku gelopen, de buurt in de buurt van de Jingu. Het was er druk, met gebouwen van ongeveer 4 a 5 verdiepingen hoog en redelijk kleine straatjes, maar vooral de mensen maakten het er druk. Heel veel jongelingen met makeup op (de meisjes alleen denk ik) die naar de grote varieteit aan kleding keken.
Een stukje verderop was een min of meer Champs-Elysees (hoe schrijf je dat eigenlijk?) achtige straat. Ben daar het winkelcentrum ingegaan. Of nouja, winkelcentrum... het was een soort verzameling van heel dure en trendy winkels, zoals dolce en gebana en dat soort zaken. Er hing wel een leuk bordje:








Over het tweede plaatje: ik wist niet wat ik zag toen ik hier langs liep. Dit is een winkel die gespecialiseerd is in condooms geloof ik, maar dan natuurlijk niet zonder bijbehorende plaatjes, vrolijke poppetjes en kleurtjes, en ook een blij figuurtje dat oogjes heeft.

De volgende stop was het gebouw van de NHK (Nippon Hoso Kaisha), min of meer de Japanse NOS. Ze hebben een soort van museum gemaakt in het hoofdgebouw, waar je voornamelijk doorheen kan lopen en kan lezen wat er op de informatiebordjes staat. Wat echt leuk was, was dat je van bovenaf in een studio kon kijken waar ze een dramaserie over het oude Japan aan het opnemen waren. Helaas mocht je geen foto's maken, dus dat heb ik dan ook niet gedaan. Verderop was een afbeelding van een of ander figuur uit 'n drama. Ik weet niet hoe ik het goed uit moet leggen, dus kijk maar op de foto. Wel kan ik zeggen dat het er in het echt echter uitzag dan op de foto.










Oh, deze winkel zag ik. Ik vond het wel een goeie grap, die o met streepje.
Hieronder zijn nog wat foto's van Shibuya, een wijk in Tokyo waar ook de NHK studio's zijn.
















---------

Vandaag (woensdag) ben ik met Natsumi en Sawano naar Asakusa geweest. Asakusa is een wijk waar veel buitenlandse toeristen komen, en waar dan ook veel winkeltjes zijn die allemaal 'typisch Japanse spullen' verkopen. Eerst zijn we 'monja' wezen eten. Monja is een soort van steengrillen, Tenminste, het is eten dat je zelf bakt, op een verwarmde plaat. Een zeer plezante bezigheid, moet ik zeggen.








Daarna zijn we naar de beroemde Sensoji gegaan, een grote Boeddhistische tempel in Asakusa. Hieronder de foto's. Mijn excuses voor het vreemde gezicht dat ik trek op de eerste foto (en de andere mensen ook), maar ik had een goede reden.















Toen vervolgden wij onze weg verder richting de Sumida-gawa. Op onze weg zagen we een gebouw met een mysterieus gouden object op het dak:









We liepen verder langs de rivier richting het noorden en kwamen een parkje tegen. Het Sumida-park. Bij de parkvijver zat een oude man brood te voeren aan de vissen, ganzen/eenden (het was een soort kruising tussen beiden) en schildpadden. Hij gaf ons ook brood, en hing een heel verhaal op over hoe hij wel eens een babyschildpad met een mes van zijn beed had moeten snijden. Ik deed alsof ik het begreep en lachte vriendelijk terug. De ganzen/eenden waren weggelopen dus we liepen naar de andere kant van de rivier om ze alsnog van voedsel te voorzien. Verderop in het park was een Shinto-tempel, genaamd Ushijima-jinja. Hieronder nog een foto van Shibuya.







---------

Cultuurtechnisch gezien is het echt anders hier. Op een of andere manier voelt het wel veilig (maar dat komt misschien gewoon omdat de warmte een warm gevoel geeft), maar niemand bemoeit zich met anderen. Vooral werkende Japanners zijn leuk. Het lijkt net alsof er een soort protocol is waarin staat hoe je moet praten als je een bepaalde baan hebt. Alle treinmachinisten hebben dezelfde manier van praten (een beetje alsof ze hun neus dichthouden), en als je een winkel binnenloopt zegt iedereen heel enthousiast 'welkom!' tegen je, en als je er weer uit loopt bedanken ze je uitvoerig. De manier waarop je het wisselgeld aangeboden krijgt is ook wel een plekje op dit blog waard. Het briefje dat je de kassabediende geeft om te betalen wordt aandachtig met twee handen aangepakt, en het wisselgeld legt men (ook met beide handen) in een speciaal bakje, waaruit de klant het zelf kan pakken. De bon onderop, met daarop het muntgeld. Ook hebben alle kassa's een soort kussentje dat met water vochtig gemaakt is. De twee kanten van plastic tasjes zitten normaal gesproken aan elkaar geplakt omdat ze nou eenmaal zo geleverd worden. De verkoper maakt zijn vinger vochtig met het kussentje, maakt het tasje open en vult het met al zijn of haar aandacht met de gekochte spullen. Je wordt als klant niet geacht hem/haar te bedanken.

Later meer.

maandag 8 september 2008

Post-landingsbericht

Ik dacht dat ik vliegen leuk vond, maar na vandaag ben ik toch enigszins van mening veranderd.

's Ochtends werd ik verwelkomd door enkele mensen (Herma en Inez), die mij samen met de rest van de moeders, en het broertje, naar Schiphol brachten.

Zoals je kan zien, lacht iedereen hier nog (behalve DjimW, die doet dom, en Loes, want die staat er niet op, en ik ook niet want ik ben het gezichtspunt).


Ook op schiphol was het nog wel leuk. De alleraardigste baliemedewerkster liet mijn bagage van 38 kilo gewoon in het vliegtuig stoppen, ondanks dat de limiet 30 kilo was, en ik maarliefst 8 kilo te veel aan spullen had. Normaal zou dit uitkomen op een bijbetaling van 688, met een bedrag van 86 euro per kilo.

Het was minder lachen geblazen bij het uitzwaaien waar ik helaas geen foto's van heb, maar het was ook weer niet heel dramatisch. Een goed afscheid vond ik het zelf.

Achter de douane heb ik, heel slim vond ik zelf (ook al was het niet mijn idee), gezocht naar een travelmask (dat is zo'n masker voor op je ogen dat al het licht zou moeten tegenhouden opdat de dragen rustig kan slapen), en een setje oordopjes (herriestoppers ofzo, niet het soort waar je muziek mee kan luisteren. Dat dachten bijde winkelbedienden aan wie ik het vroeg namelijk eerst). Ik hoefde me daarna maar een half uur te vervelen in de wachtruimte, en ik kon precies op de afgesproken boarding-tijd het vliegtuig instappen. Ik had een plekkie bij het raam, en dan ook nog eens boven de vleugel. Daar zit de nooduitgang namelijk en de alleraardigste mejuffrouw van eerder die mijn bagage had gesmokkeld had me ook bij de nooduitgang gezet, omdat daar extra beenruimte is.

De vlucht was niet zo interessant, maar was sneller voorbei dan ik had
verwacht. Ik geloof dat het zo'n twee uur kostte om te landen in Helsinki.
Een uurtje voor de landing kregen we, ik was blij verrast, lunch van de dames van Finnar. Ik ben vergeten wat, maar het was warm, en ik geloof iets met aardappelpuree... Best lekker, zeker voor vliegtuigeten.











De eerste foto is schiphol vanuit het vliegtuig, de tweede is een Finse pizza. Ik had heel erg veel honger en wilde iets eten. Ik had nog 15 euro over, dus ik ging maar in een pizzarestaurantje zitten. Zoals alle winkels op het vliegtuig, was het hier ook duur. Tenminste, ik vond het duur, maar ik was er blij mee, want mijn euro's kwamen bijna helemaal op. Wel jammer dat ik een pizza met salami wilde en een americana bestelde, wat het maaksel is dat je boven op de foto ziet is. Ik heb de stukjes ananas er los vanaf gegeten. Let ook op de cola die groot was. De laatste foto is de vertrekhal. Het was er saai.

Omdat ik nog nooit een vlucht heb gemaakt met een groot vliegtuig kwam ik voor een aangename verrassing te staan toen ik het toestel dat dienst deed tussen Helsinki en Tokio binnenstapte. Er lag op iedere stoel een op een badlaken lijkend dekentje
, een kussentje en een plastic tasje. Tot mijn ergernis zaten er in dat tasje een travel mask, en een setje oordopjes... In de achterkant van de rugleuning van de stoel zat een klein LCD schermpje. Weer zat ik bij het raampje (deze keer wel zelf geregeld) en er zat nog een iemand naast mij. Ik was best wel moe van het hele gebeuren en had me stellig voorgenomen deze vlucht te slapen. Na het avondeten dan maar. Het avondeten was trouwens ook lekker. Weer iets met aardappelpuree en hamburgertjes enzo, en er zaten soba (noodles) bij. Ik probeerde wat dingen uit met het LCD-schermpje, maar er was niks leuk genoeg om me op te kunnen concentreren. Dan maar slapen. Ik deed mijn eigen travelmask om, en mijn eigen oordopjes in, en deed mijn best. Maar natuurlijk lukte het niet. Dan probeerde ik maar weer eens wat Tangram-puzzels op te lossen, die kon je namelijk ook spelen op het LCD-schermpje. Dit herhaalde zich ongeveer tot 1 uur voor aankomst, want toen kregen we namelijk weer ontbijt. Daarna ging het weer door. Ik ben wel redelijk goed in Tangram nu, maar het laatste half uur had ik er echt genoeg van en wilde ik het vliegtuig uit. Ik had ook hoofdpijn.










Eerste foto spreekt voor zich. Het was niet lang na het vertrek, dus ergens boven west-rusland denk ik. De tweede foto laat weer eens zien hoe geweldig de Finse taal is. Dat tweede woord is echt schitterend. De laatste foto heb ik genomen omdat ik het mooi vond dat goed te zien is hoe de wolken zo strak hun schaduw op het water werpen.

Morgen vertel ik wat er gebeurd is nadat ik ben geland. Ik ben nu al heel erg lang wakker, en ook heel erg moe, dus ik ga hopelijk nu wel slapen. Tot morgen, of later.